U romanu „Ruski konzul“ (Vuk Drašković, 1988.) kao i u prošlogodišnjem filmu, gde maestralno igra velikan srpskog glumišta, pokojni Žarko Laušević, oslikava se ideja bratstva i jedinstva na mikro planu.
Teško je razumeti to vreme i breme u srpskoj državi, ali imamo umetnička dela, i oko Vuka Draškovića, koje može donekle razdaniti sukob između kosovskih Srba i brojnijih Albanaca u autonomnoj pokrajini.
Na pitanje koliko je ideja bratstva i jedinstva te 1988/89. uticala na albansku narodnost u pokrajini Kosovo i Metohija odnosno kako su Albanci doživljavali SFRJ, književnik je emotivno odgovorio:
– Stalno je posle 1945. i na Kosovu i Metohiji propagirano bratsvo i jedinstvo. I miniranje crkve u Đakovici bilo je zbog bratstva i jedinstva. U Prištini je, u ime bratstva i jedinstva, podignuta i velelepna hala koja se zvala „Boro i Ramiz“. Nasilno i nasilničko bratimljenje završilo se kako se i moralo završiti. Boro je prognan sa Kosova. Većina Albanaca na Kosovu osećala se strancima, tuđincima, u Jugoslaviji, u državi Južnih Slovena. Oni nisu bili Sloveni, a bili su ubedljiva većina u srpskoj pokrajini. Čežnja za sjedinjavanjem sa Albancima u državi Albaniji bila je razumljiva, ali i odbojna istovremeno, zbog terorističkog režima Envera Hodže.
